ಸ್ನೇಹಿತರೆ ಬದುಕಿನ ಪರ್ಯಟನೆಯಲಿ ಕಾಯುವ ಅನಿವಾರ್ಯ ಸಂಗತಿಯ ಕೆಲ ಸ್ವ ಅನುಭವಗಳು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಅನಿಶ್ಚಿತತೆಯ ಅರಿವನು ನಮಗೆ ಮೂಡಿಸುತ್ತದೆ. ಅಂತಹ ಅರಿವಿನ ಸಂಗತಿಯನು ನಿಮಗಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ವಿಷದಪಡಿಸಿದ್ದೇನೆ:
ಅದೇಕೋ ಹಾಗೇ ಅನಿಸುತ್ತದೆ: ವಿಶಾಲವಾದ ಬಯಲಲಿ ತಂಗಾಳಿ ಸಾಗಿದ ಹಾಗೇ. ಬಯಲೋ ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ ಯಾವ ಹೂವ ಮೈಸ್ಪರ್ಶವು ಆಗದು ತಂಗಾಳಿಗೆ ಎನುವಂತೆ. ಏನಾದರು ಬರೆಯಬೇಕು ಎಂದೆನಿಸಿದರು ಏನ ಬರೆಯಬೇಕು ಎಂಬುದೇ ತಿಳಿಯದ ಸ್ಥಿತಿ.ಯಾವ ಘನಗೋರ ಕಾರ್ಯವಾಗಲಿ, ಮಹತ್ಸಾಧನೆಯಾಗಲಿ ಆಗದೆ;ಮಟ್ಟಸವಾಗಿ ಹರಿವ ನದಿ ಯಾವ ಪ್ರವಾಹವ ತಾನೇ ಸೃಷ್ಟಿಸಿತು? ತನ್ನ ಹರಿವಿನ ಪರಿವೇ ಇರದ ಹಾಗೇ ಅಂತ್ಯದೆಡೆಗೆ ಸಾಗುತಲೇ ಹತ್ತಿರವಾಗುವುದು ತನ್ನ ಕಾಲದ ಅಂಚು.
ದಿನಕಳೆದಂತೆ ಏನೋ ಬೇಸರ, ಜೀವನದೀ ಯಾವ ಅಂಶವು ಕೈಗೂಡದೆ ವಯೋವೃದ್ದಿಯಾಗುತಿದೆಯಲ್ಲ ಎನುವ ಅಂಶ ಮನಸನು ಕಸಿವಿಸಿಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ದಿನ ದಿನವೂ ಅದೇ ದಿನಚರಿ, ಬದಲಾವಣೆಯೇ ಇಲ್ಲವೇ? ಮನ್ವಂತರದ ಹಾದಿಯೆಲ್ಲ ಭ್ರಮೆಯೇ? ಯಾವ ಮಹಾಮಾಯೆಯು ಇಲ್ಲವಲ್ಲ ಈ ಏಕತಾನತೆಯನ್ನು ಅಳಿಸಿ ಚೈತ್ರದ ರಸಧಾರೆಯ ಚಿತ್ರ-ವಿಚಿತ್ರ ತಲ್ಲಣಗಳು ಆವರಿಸಿ ನಮ್ಮಲೇನೋ ಸ್ಥಿತ್ಯಂತರವಾಗಿ ಬದುಕೇ ವಿಸ್ಮಯ ಕೂಪವಾಗುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಮಾಯೆ ...?
ಕಟುವಾಸ್ತವ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿರುವುದು. ಕನಸು ಕಾಣುವುದು ನಿದ್ರೆಯಲಿ, ಎಚ್ಚರದಲಲ್ಲ ಎನುವ ಸಾಮನ್ಯ ಅಂಶವು ಮರೆತಂತಾಗಿದೆ. ಆ ಕನಸುಗಳಲಿಯು ಹೊಸದಿಲ್ಲ ಅವೇ ಪೇಲವವಾಗಿಹ ಕನಸುಗಳು. ಕ್ಷಣಕಾಲವೂ ಮನ ಉಲ್ಲಸಿತಗೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ ಅಂತಹ ರುಚಿಸದ ಸ್ವಪ್ನಗಳು. ಈ ಬದುಕೇ ನಿರರ್ಥಕ ಎನುವಂತಹ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲಿ ಕೆಲ ದಿನಗಳು ಕಾಲದೂಡುವಂತಾಯಿತು, ನನಗೆ ಸರ್ಕಾರಿ ಕೆಲಸದ ಆದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ, ಕಾಯುತ ಬದುಕೇ ವ್ಯರ್ಥ ಎನುವಂತಾಯಿತು ನಿಜಕ್ಕೂ.
ಈ ಸರ್ಕಾರಿ ಕೆಲಸದ ಆದೇಶ ಬರುತ್ತದಲ್ಲ ಎಂಬ 'ಗುಮ್ಮನನ್ನು' ಕಾಯುತ್ತ ಕುಳಿತು ಇಂದಿನ ಅಮೂಲ್ಯ ಕ್ಷಣಗಳೆಲ್ಲ ನಿರಾಧಾರವಾಗಿ ಗತ ಇತಿಹಾಸವಾದವು. "ಎಂಥ ಅನಿಶ್ಚಿತತೆ ಆವರಿಸಿತು?" ಆ ದಿನಗಳಲಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ದಿನದ ಅರ್ಧ ಸಮಯವನು ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಕುಳಿತು ಸವೆಸಬೇಕಾದ ಘಳಿಗೆಯಲಿ ಮನದಲಿ ಪುಟಿದೆದ್ದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಇದು. ಉತ್ತರ ಕಾಣದೆ ಸುಮ್ಮನಾದೇನಾದರು ಏನೋ ತಳಮಳ, ಸುಮ್ಮನಿರಲಾರದ ತುಮುಲ.
ನಮ್ಮ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೇ ನಮ್ಮನ್ನು ಜಡ್ಡು ಹಿಡಿಸಿ ಸೋಮಾರಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತದೆಯಾ? ಆ ಸಮಯದಲಿ ಹೌದೆನಿಸಿತು ನನಗೆ. ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಅರ್ಜಿ ಹಾಕಿ, ಸಂದರ್ಶನದ ಮಹಾಸಮರವನು ಎದುರಿಸಿ, ಆಯ್ಕೆಯಾದ ಸಂತಸವೆಲ್ಲ ಅಡಗಿ, ವರುಷಾನುಗಟ್ಟಲೆ, ನಿರುದ್ಯೋಗಿಯ ಬೇಸರ, ಯಾತನೆ, ಒಂಟಿತನವನು ದೂಡುವಂತಹ ಕೂಪದಲಿ ಕೆಲಕಾಲ ಬಳಲುವಂತೆ ವಿರಮಿಸಲು ಕಾರಣರಾರು? ಸ್ವತಃ ನಾನೆಯೇ? ಅಥವಾ ನಮ್ಮ ಸರ್ಕಾರಗಳ ಆಳು ವ್ಯವಸ್ಥ್ತೆಯೇ? ಸರಿಯಾದ ಸಮಯಕೆ ಆದೇಶ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರೆ ಈಗೆಲ್ಲ ಆಗುತಿತ್ತ ಎನುಸುತ್ತದೆಯಾದರೂ ಈ ವಯಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ಏಕತಾನತೆಯನು ಅನುಭವಿಸುವಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಸೃಷ್ಟಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಬೇಸರವಾಗುವುದು ಅಷ್ಟೆ ಸ್ಪಷ್ಟ.
'Waiting For Godot' ಎಂಬ ಅಸ್ತಂಗತ ನಾಟಕದಲಿ ಇಬ್ಬರು ಪಾತ್ರಧಾರಿಗಳು ತಮಗೆ ಯಾರೆಂಬುದೇ ತಿಳಿಯದ, ಅವರಿಗೆ ಪರಿಚಯವೇ ಇಲ್ಲದ Godot ಎಂಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಬರುತ್ತಾನೆ ಎಂದು ದಾರಿಬದಿಯ ಒಣ ಮರದಡಿಯಲಿ ಕಾಯುತ್ತಲೇ ಕೂಡುತ್ತಾರೆ. ಯಾವಗ ಬರುತ್ತಾನೆ Godot? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ನಾಳೆ ಬರುತ್ತಾನೆಯೇ; ನಾಳೆಯೇ ಅದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಹೋಗಲಿ ನಾಳಿದ್ದು, ನಾಳಿದ್ದು ಬಂದರು ಬರಬಹುದು, ಸರಿಯಾಗಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಕೊನೆ ಪಕ್ಷ ಎಂದಾದರೂ ಬರುತ್ತಾನ ಅದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ಕಾಯುತ್ತಿರುವುದೇಕೆ ಅವನು ಬರುತ್ತಾನೆಂದು? 'ಅದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ' . ಆದರೂ ನಾವು ಕಾಯಲೇ ಬೇಕೆಂಬ ಉತ್ತರ ಕೇಳಿ ಬರುತ್ತದೆ ಒಬ್ಬ ಪಾತ್ರಧಾರಿಯಿಂದ. Godot ಎಂತವ, ಯಾಗಿದ್ದಾನೆ, ಏನಾಗಿದ್ದಾನೆ ಏನೊಂದೂ ತಿಳಿಯದು ಅವನ ಬಗ್ಗೆ, ಆದರೂ ಅವನಿಗಾಗಿ ಕಾಯಲೇ ಬೇಕಾದ ಸಂಧಿಗ್ದತೆಯಲ್ಲಿ ಅವರಿರುತ್ತಾರೆ. ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಕಟು ವಾಸ್ತವವನು ಮೂದಲಿಸುತ ಅದರ ಗಮ್ಯತೆಯನು ಹಿಡಿದಿಡುವ ನಾಟಕಕಾರ SAMUEL BEKKET ನ ಕಲಾವಂತಿಕೆ ಅದ್ಭುತವಾದುದು. ಆಧುನಿಕ ಯುಗದಲಿನ ಮಾನವನ ಅಸಹಾಯಕ ಸ್ಥಿತಿಯನು ಯತಾವತ್ತಾಗಿ ಬಿಂಬಿಸುವ ನಾಟಕವದು. ಆ ಪಾತ್ರಧಾರಿಗಳ ಮಾತುಗಳು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಎಳೆ ಎಳೆಯನು ಬಿಚ್ಚಿಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎನಿಸುವಷ್ಟು ಹತ್ತಿರವಾಗಿದೆ ನಾಟಕದ ನಿರೂಪಣೆ. ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಅಣಕವೆಂದರೂ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ.
ಜೀವನದಲಿ ಯಾವುದಕ್ಕಾಗಿಯೋ, ಯಾರಿಗಾಗಿಯೋ, ಏತಕ್ಕೋ, ಉದ್ದೇಶ ಪೂರ್ವಕವಾಗಿಯೋ, ಕಾರಣಾರ್ಥವೋ, ವಿನಾಕಾರಣವೋ, ಕಾಯಬೇಕಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಕಾಲ ದೂಡುತಿದ್ದೆವಲ್ಲ. ನೌಕರನೊಬ್ಬ ಪ್ರತಿದಿನ ಕಾಯುವ ಬಸ್ಸಿರಬಹುದು, ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯೊಬ್ಬ ವರುಷ ವರುಷವು ಕಾಯುವ ಫಲಿತಾಂಶವಿರಬಹುದು, ಪ್ರೇಮಿಯೊಬ್ಬ ಇನಿಯಳ ಒಪ್ಪಿಗೆಗಾಗಿ ಕಾಯುವ ವಿರಹವಿರಬಹುದು, ಅಧಿಕಾರಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುವ ನಾಯಕನಿರಬಹುದು, ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ದಿಶೆಯನೆ ಬದಲಾಯಿಸುವ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಬದಲಾವಣೆಗಾಗಿ ಬದುಕಿನುದ್ದಕ್ಕೂ ಕಾಯುತ್ತಲೇ ಸಾಗುವ, ಸರಮಾಲೆಗಳ ನಡುವೆ ನಲುಗಿ-ನಲುಗಿ ಯಾವುದೋ ಸಮಯದಲಿ ಅರಿವಿರದೆ ಅಂತ್ಯವನ್ನು ಕಾಣುವುದೇ "ಜೀವನವ?" ಎಂಬ ಮಾಹನ್ ತಲೆ ಕೊರಕ ಅಂಶ ಕಾಯುವಿಕೆಯ ದಿನಗಳಲಿ ನನ್ನ ಕಾಡಿದಂತು ನನ್ನಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ.
ಎತ್ತಲಿಂದೆತ್ತ ಯೋಚಿಸಿದರು ಈ ಯಾತನೆಗಳ ಸರಮಾಲೆಯೇ ಜೀವನವ? ಅಲ್ಲವ? ಎಂಬುದು ತಿಳಿಯದಾಗಿದೆ. ಆದರೂ ಒಂದು ಅಂಶವಂತೂ ಈ ಹಿಂದಿನ ಕೆಲ ದಿನಗಳ ಅನುಭವದೊಂದಿಗೆ ನಾನು ಕಂಡುಕೊಂಡ ಸತ್ಯ ಸಂಗತಿ ಎಂದರೆ, ಕಾಯದೆ ಬೇರೆ ದಾರಿಯೇ ಇಲ್ಲ.. ಬದುಕಿನಲಿ ಕೆಲವು ಸಂಕಿರ್ಣತೆಗಳಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬೇರೆ ಇನ್ನಾವ ರಹದಾರಿಯಾಗಲಿ, ಕಳ್ಳದಾರಿಯಾಗಲಿ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ ನುಸುಳಿಕೊಂಡು ಓಡಿಹೋಗಿ ಆ ಯಾತನೆಯಿಂದ ಪರಾದೇ ಎಂದು ಬೀಗಲು. ನಾವೆಲ್ಲ ಅಷ್ಟು ದುರ್ಬಲರು ನಿಜ ಜೀವನದಲಿ...ನಿಜವೇ? ಯೋಚಿಸಿ ಹೇಳಿ..ನೀವುಗಳೇ ಸ್ನೇಹಿತರೆ.
ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿ ಲೋಪಗಳ ತಡೆಯಲು, ಅಧಿಕಾರದ ವಿಕೇಂದ್ರಿಕರಣದ ಮುಖೇನ ಉತ್ತಮ ಆಡಳಿತ, ಮನೆಯಮುಂದಕ್ಕೆ ಆಡಳಿತ ಎಂಬ ಧೈಯದೊಂದಿಗೆ, ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಆಡಳಿತಾಧಿಕಾರವನು ಹಂತ
ಎಂಬುದೇ ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆ.
ಸೃಷ್ಟಿಯ ವಿಶೇಷವೇ ಹೊಸತನ, ಹೊಸತನದ ಬೆರಗು. ಯಾವುದೇ ಹೊಸತು ಸೂಜಿಗಲ್ಲಿನಂತೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಸೆಳೆಯುವುದು. ಸೃಷ್ಟಿಯಲಿನ ನವೀನತೆಯ ಅನುಭವವೇ ಅಮೋಘ. ಅದರಲ್ಲೂ ಮಗುವಿನ ಹುಟ್ಟಿನ ಆ ದಿವ್ಯತೆಯ ನವ್ಯವಂತು ಅನುಭಾವವೇ ನಮಗೆ. ಹುಟ್ಟಿನಿಂದ ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ, ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನವೇ ಯಾವುದೇ ಮಗುವನ್ನು ನೋಡದಿದ್ದ ನನಗೆ ನನ್ನ ಅಕ್ಕನ ಹುಟ್ಟಿದ ಮಗುವನ್ನು ಕಂಡ ಕ್ಷಣವೇ ನನಗನಿಸಿದ್ದು 'ನಾನು ಸಹ ಹೀಗೆ ಇದ್ದೇನೆ'. ಒಂಭತ್ತು ತಿಂಗಳು ತಾಯ ಗರ್ಭದಲ್ಲಿ ಕಲೆತು,ಜಗಕೆ ಬಂದ ದಿನದಿಂದಲ್ಲೇ ಶೂನ್ಯ ನೋಟವ ಬೀರುತ ಎಲ್ಲವ ಕಂಡು ಬೆರಗಾಗುತ್ತಿದ್ದೇನ. ನಾವೆಲ್ಲ ಆ ಹಂತದಿಂದಲೇ ಬೆಳೆದು ಹೀಗೆ ಆಗಿದ್ದೆವೆಯೇ ಎಂದು ತುಲನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಆಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಅದೇನೇ ಇದ್ದರು ಹುಟ್ಟಿನ ಆ ದಿವ್ಯತೆ, ಹಾಲುಗೆನ್ನೆ, ಹೂ ಮೈಯ ಬೆತ್ತಲೆ ಸೌಂದರ್ಯ, ಭಾವದ ಲೇಪವಿರದ ಕಂದನ ಆ ನಗು-ಅಳು ಎಲ್ಲವು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ ಬೆರಗಿನ ಅನುಭವದ ಭಾವಹಂದರವೇ ಈ ಕವನ.
