ಮಳೆ ಬರುವ ಹೊತ್ತಲಿ...

ಕಾದೆ ನಾನು, ಮಳೆಯ ಹನಿಗೆ
ಕಾಯುವ ಬುವಿಯಂತೆ,
ಅವಳದೊಂದು ಮಂದನಗೆಗೆ
ಮೊಗವ ತೋರಿ ಮರೆಯಾದಳು
ಕಪ್ಪನೆ ಮೋಡದಂತೆ
ಬೀಸುವ ಬಿರುಗಾಳಿಗೆ.

ಮೋಡದ ಕಣ್ಣಾ ಮುಚ್ಚಾಲೆ ಆಟ ಮುಗಿದು ಎಲ್ಲೆಲ್ಲು ಮಳೆ,ಮಳೆ,ಮಳೆ. ಸುರಿವ ಮಳೆ ಹೊತ್ತು ತರುವ ನೆನಪುಗಳು ಅಪಾರ. ಬಹಳ ದಿನಗಳಿಂದ ಯಾವುದೋ ಚುಂಬಕ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಕಾದು ಬಯಲಾಗಿ ನಿಂತ ಇಳೆ ಪ್ರತಿ ಹನಿಯ ಸ್ಪರ್ಶಕೂ ಪುಳಕಗೊಂಡು ಮತ್ತೆ ಮೆದುವಾಗಿ ಅರಳುವ ಬಗೆಯಂತು ಮೋಹಕ. ಮೊದಲ ಮಳೆಗೆ ಗಮ್ಮಗೆ ಹೊಮ್ಮುವ ಮಣ್ಣಿನ ಕಂಪಿನಲ್ಲಿರುವ ಆಹ್ಲಾದತೆಗೆ ಸಾಟಿ ಯಾವುದಲ್ಲವೇ!

ವಸಂತಕೆ ಚಿಗುರಿದ ಹೂ ಬನ,ವನವೆಲ್ಲ,ಮೊದಲ ಮುಂಗಾರಿಗೆ ನಾಟಿಮಾಡಿದ ಹೊಲ ಗದ್ದೆಗಳೆಲ್ಲ ಮಳೆಯ ಜೀವ ಸ್ಪರ್ಶಕೆ ನಳನಳಿಸುತ ತೊನೆದಾಡುವ ಬಗೆಯೇ ವಿಸ್ಮಯ. ಎಲ್ಲೆಂದರೆಲ್ಲಿ ಹಸಿರ ಹೊದ್ದು ತುಂತುರು ಹನಿಗೆ ಜೀವರಾಗ ಮಿಡಿವ ಭೂರಮೆಯ ವಯ್ಯಾರಕೆ,ಸೋತು ಸುಣ್ಣಾದ ಮನವು ಮರುಗದಿರದು.

ಮಳೆ ತರುವ ನೆನಪುಗಳು ಅಸ್ಟೆ,ಮನವ ತಣಿಸುತ್ತವೆ.ಬಾಲ್ಯದಲೆಲ್ಲೋ ಮಳೆಯಲಿ ನೆಂದು ಸಂತಸದಿ ತೊಯ್ದಾಡಿದ ದಿನಗಳು,ಮೊದಲ ಭಾರಿ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಮಳೆಯಲಿ ನೆನೆದ ಪ್ರೇಮಿಗಳ ಆ ಮಧುರ ಕ್ಷಣಗಳು,ಜಡಿ ಮಳೆಯಲಿ ಕೊಚ್ಚಿ ಹೋದ ರೈತನ ಪಸಲು, ಬಿರುಮಳೆಯಲಿ ಕುಸಿದು ಬಿದ್ದ ಬಡವನ ಮನೆಯ ಛಾವಣಿ ಹೀಗೆ ಯಾವುದಾದರೊಂದು ನೆನಪಿನೊಂದಿಗೆ ಜಂಟಿಯಾಗಿರುವ ಮಳೆ, ವರುಷ ವರುಷವು ನೋವಿನ-ನಲಿವಿನ ನೆನಪಿನ ಹೊಳೆಯ ಹರಿಸದೇ ಬಿಡದು.

ಕೇರಳದ ಗಡಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿರುವ H.D.ಕೋಟೆಯಲಿರುವ ದಿನಗಳಲಿ ನಮ್ಮ ಸಮಯವನೆಲ್ಲ ನೀರಸವಾಗಿ ನೀರಿನಲಿ ತೊಯ್ದಂತೆ ಎಡಬಿಡದೆ ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಮಳೆಯನು ಶಪಿಸಿದ್ದು ಇದೆಯಾದರೂ ಸ್ನೇಹಿತರೆ, ಎಲ್ಲ ಎಲ್ಲೆಯನು ಮೀರಿ ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನು ಸುರಿದು ಸರಿವ ಮಳೆಯ ಲಕ್ಷಣವೇ ನನಗಿಸ್ಟ್ಟವಾಗಿ ಕಾಡೋದು. ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ನಡುವಿನ ಅಂತಹ ಎಲ್ಲೆಗಳನು ಮೀರಿ, ಸುರಿವ ಜಡಿಮಳೆಯಲೊಮ್ಮೆ,ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನೆನೆದು ನೆಲ್ಮೆಯ ಸಂಗಾತಿಯೊಡನೆ ಪಿಸುಗುಡುತ್ತಾ...ಭಾವಲೋಕದಲಿ ಮೆಲ್ಲ ಮೆಲ್ಲನೆ ವಿರಮಿಸೋಣ ಬನ್ನಿ..

ಮಳೆಯ ಪುಳಕ...

ಮೋಡದ ಒಡಲು ಹೊಡೆಯಿತು ಹನಿಗಳ
ಭಾರವ ತಾಳದೇ; ಹನಿಯು ಕೆಳಗಿಳಿಯಿತು
ಬುವಿಯ ಪ್ರೇಮ ಗುರುತ್ವಕೆ ಸೋತು.

ಕಾದ ಬುವಿಯು ಪುಳಕಿತು
ಹನಿಯ ಅಮೃತ ಸ್ಪರ್ಶದಿ
ಜೀವ ಪಡೆದು ಚಿಗುರೊಡೆಯಿತು
ಭುವನದ ವನರಾಶಿ ಹಸಿರ ಚಿಗುರ
ವನರಾಶಿ ಮತ್ತೆ ಕರೆಯಿತು ಮಳೆಯ
ಪ್ರೇಮದಿ ಹನಿಯಾಗಿ ಧರೆಗೆ ಇಳೆಯೆಂದು.

ಇಳಿಯಿತು ಮಳೆಯೂ,
ಹರಿಯಿತು ಪಸರಿಸಿತು ಜೀವಕಳೆಯ
ಸೊಬಗ ಧರೆಯ ತುಂಬೆಲ್ಲ:
ಹಸುರಾಯಿತು ಹೊಲ,ಗದ್ದೆ,
ಬನವೆಲ್ಲ ಮಳೆಯ
ಜೀವಸ್ಪರ್ಶದಿ.....